City Experiences: Berlin

Berliner Graffiti
1960-2011, Berlin-friedrichstr
Ο ποταμός Spree

Berliner Mauer

Το Τείχος του Βερολίνου ανεγέρθηκε το βράδυ μεταξύ της 13ης Αυγούστου 1961 από την Ανατολική Γερμανία για να θέσει ένα τέλος στην ολοένα και αυξανόμενη φυγή των κατοίκων της προς τη Δυτική Γερμανία. Αποτέλεσε έτσι ένα φυσικό όριο στην πόλη του Βερολίνου για να μιλάνε οι Γερμανοί για Deutsche Trennung μέχρι το 1990 που γκρεμίστηκε μαζί με το όραμα των Σοβιετικών Δημοκρατιών. Ένας αδιευκρίνιστος αριθμός ατόμων υπήρξαν θύματα προσπαθειών διάβασης του τείχους. Το τείχος του Βερολίνου, σύμβολο του ιδεολογικού και πολιτικού χάσματος του ψυχρού πολέμου, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αριθμό λογοτεχνικών βιβλίων και ταινιών. Σήμερα, όλη η περιοχή ειναι ένα τουριστικό θέρετρο.

the famous traban made by DDR (East Germany)

another traban's version only by colors!

the famous Berlin Wall which was built in 1961 to prevent East Germans from fleeing from Communism. It was an iconic symbol of the Cold War and its fall in 1989 marked the approaching end of the War.

terrible numbers of victims.. every year

famous pub in berlin: Staendige Vertretung

Willy Brandt

Konrad Adenauer, the famous german politiker

Brandt and Honeker (Ex Chef of DDR)

Berliner Graffiti

Πρόκειται για αναγραφή κειμένου όπως συνθημάτων ή ζωγραφικής σε επιφάνειες που συνήθως βρίσκονται σε δημόσιους χώρους (για παράδειγμα σε τοίχους). Πρωτοεμφανίστηκε την ίδια περίοδο και στα ίδια μέρη που αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπ χοπ. Γι' αυτό πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί μέρος της ίδιας κουλτούρας. Σήμερα όμως έχει εξελιχθεί σε τουριστική ζύμωση και πολλές πόλεις μιμούνται τους χιπ-χοπίστες... όπως το Βερολίνο.

1961 – 2011, Berlin – Friedrichstr

ένας σταθμός σύμβολο με την αφορμή των 50 χρόνων της κατασκευής του τείχους του Βερολίνου. Το ημερολόγιο έγραφε 13 Αυγούστου 1961. Μία ημέρα θλίψης για όλη την Ευρώπη, κυρίως όμως για τη Γερμανία. Το τείχος του αίσχους, όπως ονομάστηκε, ήταν πραγματικότητα. Δεν πέρασε πολύς καιρός ώστε οι «ανατολικοί» να αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι ήσαν φυλακισμένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα …. και τότε άρχισαν να δραπετεύουν. Από την ίδρυση της Ανατολικής Γερμανίας (DDR=Deutsche Demokratische Republik) το 1949 μέχρι το καλοκαίρι του 1961 είχαν εγκαταλείψει τη χώρα πάνω από 2,6 εκατομμύρια ανατολικογερμανοί. Μετά τα γεγονότα του 1953 και της αυξανόμενης οικονομικής κρίσης λόγω εγκατάλειψης της υπαίθρου και φυγής προς τη Δύση, αποφασίστηκε από το κόμμα SED η κατασκευή του τείχους. Στο Βερολίνο υπήρχαν τότε 25 φυλάκια εξόδου προς το δυτικό Βερολίνο, δηλαδή πολύ περισσότερα από ότι σε όλο το μήκος των συνόρων. Ακόμη 13 δρόμοι σύνορα (με το πιο γνωστό Charlie Checkpoint) και 8 θαλάσσια φυλάκια. Ποτέ δεν μπορούσε ολόκληρη οικογένεια να επισκεφτεί ταυτόχρονα συγγενείς στη Δυτική Γερμανία. Αν έφευγε ο πατέρας, η υπόλοιπη οικογένεια θα έμενε πίσω!

13.8.2011. Το περίφημο Charlie Checkpont αναβιώνει στα 50 χρόνια κατασκευής του τείχους..

.... οι περισσότεροι είναι τουρίστες που ενδιαφέρονται για αναμνηστικές φωτογραφίες.

Ο σιδηροδρομικός σταθμός Berlin-Friedrichstr κατέχει εξέχουσα θέση στο Βερολίνο. Είναι κομβικό σημείο για τον προαστιακό (S-Bahn) και για το Μετρό (U-Bahn). Τότε, ο σταθμός βρισκόταν μέσα στην ανατολική Γερμανία, περίπου 1500 μέτρα από το τείχος. Θεωρείτο ως το σπουδαιότερο συνοριακό (σιδηροδρομικό) φυλάκιο για την ελευθερία, δηλαδή προς τη Δυτική Γερμανία.

Φόρος τιμής σε όλους εκείνους .....

....που προσπάθησαν να δραπετεύσουν αλλά δεν τα κατάφεραν.

Εδώ τερμάτιζαν οι ανατολικοί S-Bahn και ξεκινούσε το δυτικό S-Bahn, ενώ από τις αποβάθρες του σταθμού ξεκινούσαν τα τρένα προς τη δυτική Γερμανία, χωρίς κανέναν ενδιάμεσο σταθμό! Οι περισσότεροι ανατολικοί που «μπορούσαν» να λάβουν την άδεια να επισκεφτούν τους δικούς τους στη Δύση, ξεκινούσαν από τη Friedrichstr. Αυτό το συνοριακό φυλάκιο λειτούργησε από τις αρχές του 1962 μέχρι το 1989 όπου έγινε η συνένωση των δυο Γερμανιών. Οι παλιοί το ονόμαζαν Traenenpalast (σαν τη δική μας πλατεία Κλαυθμώνος), επειδή καθημερινά εκατοντάδες άνθρωποι προσερχόντουσαν εδώ για το τελευταίο φιλί του αποχαιρετισμού και το δάκρυ έρρεε άφθονο.

Αριστερά: η τελευταία σημαία του Κρεμλίνου που βρέθηκε στην πτώση του τείχους.
Σήμερα συλλεκτικό αντικείμενο!

Σημείο χάραξης, από όπου περνούσε το τείχος

Ένα τμήμα του έχει απομείνει για τουριστικό παρά για ιστορικό ενδιαφέρον.

Ακολουθεί ένα

λεύκωμα για τους νεότερους, που τα γερμανικά αλλά και τα ευρωπαϊκά γεγονότα μάλλον, μιάς άλλης εποχής, δεν τους αγγίζουν. Αλλοίμονο όμως αν δεν γινόμαστε γνώστες της ιστορίας, τότε αυτή μπορεί να μας τιμωρήσει και να επαναληφθεί.

Στους ηλικιωμένους δίνανε την άδεια να επισκεφτούν τους δυτικούς συγγενείς τους....

Φωτό της θείας (πάνω στο σκαμνί) να αποχαιρετά τα ανήψια της πίσω από το τείχος…

Συναντώ μια γιαγιά (από την πρώην ανατολική Γερμανία) που μου διηγείται την ιστορία του τείχους. Είναι η μοναδική αυθεντική πηγή ενημέρωσης. Τα ΜΜΕ ενδιαφέρονται περισσότερο για την προβολή των πολιτικών που σήμερα θα εκφωνήσουν δακρύβρεκτους λόγους, μπλά, μπλά, μπλά….. Συζητώντας μαζί της μου εξιστόρησε το πόσο άλλαξαν οι συνθήκες διαβίωσης (τότε και σήμερα), όχι απαραίτητα προς το καλύτερο: Frau Merkel hat viel zu tun mit den anderen, nicht mit uns… (η Μέρκελ ασχολείται περισσότερο με τους άλλους – εννοεί την ευρωπαϊκή διάσωση του ευρώ – όχι με εμάς…) και καταλήγει με το λογοπαίγνιο της λέξης Nostalgie που έγινε Ostalgie! (Σημ: Ost=ανατολή, το λογοπαίγνιο αυτό συνηθίζεται στις περιοχές της πρώην ανατολικής Γερμανίας, προσπαθώντας να αναβιώσει τη νοσταλγία του παρελθόντος. Πολλοί σήμερα ισχυρίζονται, ότι με εξαίρεση του άγριου προσώπου της Stasi και του χουντικού κατεστημένου SED, η ζωή τότε ήταν καλύτερη από σήμερα. Βασικά αισθάνονται ξένοι, ακόμη μέσα στην ίδια τους τη χώρα και το φέρουν βαρέως ότι οι δυτικοί, εδώ και είκοσι χρόνια, πληρώνουν το φόρο αλληλεγγύης για την ανόρθωση της πρώην ανατολικής Γερμανίας. Ο ιστορικός του μέλλοντος έχει το λόγο.)

Αριστερά: Η στιγμή της απόλυτης ευτυχίας. Ξανασυναντηθήκαμε!!
Δεκαετία του ’70, όταν επιτράπηκαν οι επισκέψεις από τη δυτική Γερμανία.

Εκατοντάδες άτομα συναθροίζονταν καθημερινά για το ταξίδι προς την ελευθερία.
Ο σταθμός Berlin-Friedrichstr είναι το σημείο εκκίνησης.

Σκίτσο που δείχνει την προσπάθεια δέκα μαθητών του σχολείου Max Planck Oberschule να δραπετεύσουν. (1) προστατευτικός τείχος με πλήρη απομόνωση από την υπόλοιπη περιοχή, (2,3) μεταλλικά υποστηρίγματα της γέφυρας, (4,5) αναρρίχηση μέχρι τις σιδηροδρομικές γραμμές, (6) αναμονή της ταχείας 20.53 (Μόσχας–Βερολίνου–Παρισίων) για την πιο θεαματική απόδραση της ιστορίας. Η προσπάθεια της απόδρασης απέτυχε.

Der geteilte Bahnhof. Έτσι καλούν σήμερα το σταθμός Berlin –Friedrichstr, για να θυμίζει τη διαίρεση της Γερμανίας σε δυο διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα, τα οποία τελικά δημιούργησαν και δυο διαφορετικές νοοτροπίες πληθυσμών. Η περιοχή έμοιαζε σαν λαβύρινθος. Εκατοντάδες φραγές οδών και αδιεξόδων για να αποφεύγονται οι αποδράσεις, τραγικές αφηγήσεις πολιτών για το πώς δραπέτευσαν, συγκλονιστικές καθημερινές ιστορίες των δεκαετιών που ακολούθησαν που βρίσκεις σήμερα μόνο στις διηγήσεις ηλικιωμένων ατόμων, σε φιλμ ή και στο διαδίκτυο. Ευτυχώς!

Στολή σιδηροδρομικού της ανατολικής Γερμανίας. Συλλεκτικό σήμερα.

Στρατιωτική παρέλαση στο σταθμό Berlin–Friedrichstr.

Εξονυχιστικός έλεγχος διαβατηρίων πριν την ελευθερία. Η άδεια εξόδου ήταν το μόνιμο πρόβλημα.


Ο σταθμός Friedrichstr όπως είναι σήμερα. Τότε δεν λειτουργούσε και τον φύλαγαν δυο σκοποί. Ο ένας φύλαγε τον άλλο, και αν τολμούσε να αποδράσει ο ένας, τον σκότωνε ο άλλος.

Το δυτικό U-Bahn περνούσε από εδώ χωρίς να σταματήσει.

Το 1978 που είχα επισκεφτεί το δυτικό Βερολίνο είχα κάνει αυτή τη διαδρομή....

... και θυμάμαι το σκηνικό με τους δυο σκοπούς.

Ο σημερινός σταθμός Friedrichstr με το S–Bahn όπως ακριβώς δρομολογείτο την εποχή εκείνη.

Στην εποχή του ψυχρού πολέμου ήταν αδιανόητη η σύνδεση του σιδηροδρομικού σταθμού με το αεροδρόμιο Schoenfeld. Σήμερα τα δρομολόγια κυκλοφορούν κάθε 30 λεπτά.

Η εσωτερική διακόσμηση του σταθμού Friedrichstr παραμένει η ίδια, χωρίς όμως τα πετάσματα μίσους και φασισμού.