Ettal (abbey & surrounding areas)

 Etal - Linderhof - Neuschwanstein - Wieskirche - Murnau

δειτε και εδώ

Το μοναστήρι του Ettal βρίσκεται σε υψόμετρο 900μ., χωμένο μέσα στην ομώνυμη κοιλάδα των δυτικών βαυαρικών άλπεων.. Πριν την ανακάλυψη του σιδηροδρόμου (1875), η επικοινωνία με την "πρωτεύουσα της Ευρώπης" (Ρώμη) γινόταν με ταχυδρομικές άμαξες που διέσχιζαν τις δαιδαλώδεις κοιλάδες απο γνωστά διάσελα και έφταναν στη Μεσόγειο μετά από πολλές μέρες ταξιδιού. Η πρώτη διανυκτέρευση γινόταν εδω, στο Ettal, όπου κτίστηκε ένα μεγαλοπρεπές μοναστήρι...

Το Ettal βρισκόταν πολύ κοντα στο Βατικανό και η εξάρτηση από τον Πάπα ήταν πολύ ισχυρή. Έτσι, στην περιοχή κτίστηκαν πολλά μοναστήρια, ένα απο τα οποία ήταν και το ομώνυμο μοναστήρι, που αξίζει κανείς να το επισκεφτεί, 100 χλμ απο το Μόναχο.. (άλλωστε συνορεύει και με το παλάτι του Linderhof). H ιστορία του μοναστηριού αρχίζει απο το Λουδοβίκο τον 5ο, γνωστόν και ως Ludwig der Baier (η λέξη Baier είναι υβριστική και του την είχε προσδώσει ο πάπας, γιατί δεν τον χώνευε), που θεμελίωσε το κτίσμα το 1330 με σκοπό την ανάπτυξη μιας μοναστικής κοινότητας (στα πρότυπα του Αγίου Όρους).

Το μοναστήρι "χάνεται" μέσα στους μεσαιωνικούς μύθους με τους ιππότες και τις ίντριγκες και εμφανίζεται γύρω στο 17ο αιώνα με διακόσμηση βαυαρικού Barock, του αισθητικα φορτωμένου και αυταρχικού αρχιτεκτονικού ρυθμού.

Linderhof: Όποιος εχει πάει στη Βαυαρία και δεν έχει επισκεφτει τo παλάτι του Λουδουβίκου του Β (ξαδέλφου του δικού μας Όθωνα).. χάνει, ακόμη χειρότερα αν ειναι και οπαδος του Βάγκνερ και πασχίζει να βρει ένα εισιτήριο για το Μπαιρόιτ με τις καλοκαιρινές όπερές του. Εδω να έλθει, στο Linderhof (ΝΔ του Μονάχου, 100 χλμ)... σε κάθε βημα του θα συναντήσει τις Βαλκυρίες, τον Πάρσιφαλ και άλλες ρομαντικές όπερες του Βάγκνερ....

Ο Λουδοβίκος Β χρεωκόπησε το κρατίδιο της βαυαρίας (τότε δεν ειχε δημιουργηθεί ακόμη η ομοσπονδιακή Γερμανία) φτιαχνοντας παλάτια και εξοχικές κατοικίες για πάρτι του, αλλά σημερα αξιοποιούνται τουραστικά σε μεγαλο βαθμο... Εδω φαίνονται οι καταρράκτες του Linderhof, όπως τους εβλεπε ο Λουδοβίκος απο την τζαμαρία του υπνοδωματίου του. Η φωτό ειναι παρμένη απο το κιόσκι (musikpavillon)... εδώ παιάνιζε η μπάντα του παλατιού το πρωι της Κυριακής, λίγο πιο πέρα απο την Grotte...

 

Η Venusgrotte ειναι η σπηλιά της Aφροδίτης στο Linderhof, αλλά τί σπηλιά... ήταν το θέατρο του Λουδοβίκου, που καθόταν εδω ώρες και ακουγε τις όπερες του Βάγκνερ. Πολλές απο τις όπερές του, ο Βάγνκερ τις ενεπνεύστηκε απο τη γερμανική μυθολογία (όπως π.χ. οι Βαλκυρίες που ειναι αέριες νύμφες ή θεότητες). Εδώ, πρόκειται για μια τεχνητή σπηλιά με λίμνη, σταλλακτίτες και καταρράκτη που σχεδιάστηκε με το πνεύμα από την πρώτη πράξη της όπερας του Βάγκνερ "Tannhäuser". Μαζί με το μύθο της "Loreley" στο Ρήνο, αποτελούν τα πλέον τουριστικά αξιοθέατα της Γερμανίας. Ο μύθος αναφέρεται σε ένα φανταστικό τόπο αχαλίνωτης ερωτικής ηδονής και σωματικών απολαύσεων αντίθετο με την αγνή χριστιανική αγάπη και εγκράτεια. Ο «Τανχόιζερ» καλείται να επιλέξει ή τον κόσμο της ηδονής που του υπόσχεται η Αφροδίτη ή την αγνή αγάπη της Ελισάβετ.. κάτι που μας θυμίζει το δικό μας Όμηρο, στην επιστροφή του Οδυσσέα στο στενό των Σειρήνων...

 

Συνεχίζοντας την επίσκεψή μας στο Linderhof, επισκεφτήκαμε το Marokanisches Haus, ενα απομονωμένο "καταφύγιο" της περιοχής, που ο Λουδοβίκος περνούσε κάποιες ασυνήθιστες ώρες... λέγεται ότι ήταν ομοφυλόφιλος και θαυμαστής του Βάγνκερ. Αν και ο Βάγκνερ ήταν άνδρακλας με τα ούλα του, προτιμούσε τις παντρεμένες γυναίκες παρά τους ομοφυλόφιλους. Έτσι, καταρρίπτεται ο μύθος περί των σχέσων Λουδοβίκου-Βάγνκερ... Το 1878, ο Λουδοβίκος αγόρασε το οίκημα αυτό που είχε εκτεθεί στην παγκόσμια έκθεση τoυ Παρισιού και το μετέφερε στο Linderhof.

Αλλο ένα οίκημα της περιοχής με χλιδή βγαλμενη απο τα παραμύθια της Χαλιμάς... Το Maurischer Kiosk εκτέθηκε το 1867 ως το πρωσικό σύμβολο στην Παγκόσμια Έκθεση στο Παρίσι και αγοράστηκε αργότερα (1876) απο το Λουδοβίκο. Ανασκευάστηκε σύμφωνα με τα γούστα του σε ανατολίτικο στίλ τοποθετώντας στο εσωτερικό του πάγωνια που ήταν και τα αγαπημενα του πτηνά..

Το Einsiedelei des Gurnemanz είναι μια καλυβα σε ένα ξέφωτο στα πάρκα του Linderhof. Χτίστηκε το 1877 απο το Λουδοβίκου Β για να θυμίζει την τρίτη πράξη της όπερας Parsifal του Βάγκνερ.Εδω είναι το μεγαλείο για τους λάτρεις του Βαγκνερ: αρχικά, η πλοκή εξελίσσεται στην Ισπανία του Μεσαίωνα και στηρίζεται στην παράδοση για το Άγιο Δισκοπότηρο, το ποτήρι με το οποίο ήπιε ο Χριστός στο Μυστικό Δείπνο. Ουράνιοι αγγελιαφόροι αναθέσανε σε ιππότες να φυλάνε το Δισκοπότηρο. Σ' ένα δάσος κοντά στο κάστρο Μονσαλβάτ, όπου στεγάζεται το Άγιο Δισκοπότηρο και οι Ιππότες του, ένας απο τους οποίους είναι ο Gurnemanz, που ζει εδω, σε αυτη την καλύβα... είναι Μεγάλη Παρασκευή και ακούει ένα βογκητό κοντά στην καλύβα του και ανακαλύπτει την Κούντρι (φανταστείτε μια αμαζώνα κάποια άλλης εποχής) αναίσθητη. Κοιτώντας μέσα στο δάσος βλέπει να πλησιάζει κάποιος ιππότης που η αρματωσιά του αστράφτει, τον πλησιάζει και του λέει ότι αναζητά το Δισκοπότηρο. Ειναι ο Πάρσιφαλ....

Hundinghuette... ένα ρομαντικό καταφύγιο, που κτίστηκε το 1876 για να θυμίσει τις Βαλκυρίες, μια όπερα απο την τετραλογία του Βάγκνερ, που έγινε γνωστή με το όνομα "Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν". Το σημαντικό του χώρου ειναι το σπαθι που ειναι σφηνωμένο μέσα στο δένδρο. Να και η υπόθεση: Κατά τη διάρκεια μιας δυνατής νυκτερινής καταιγίδας, ένας φυγάς ξένος (ο Wehwalt), κουρασμένος, πληγωμένος και άοπλος σέρνει τα βήματά του και αναζητά καταφύγιο σε μία απομονωμένη καλύβα στο δάσος. Μπαίνοντας, καταρρέει από την κόπωση δίπλα στο τζάκι. Τότε μπαίνει μία νέα γυναίκα, η Sieglinde (σύζυγος του Hunding), η οποία τον περιθάλπει και τον αναζωογονεί και ερωτικά.... Ο Hunding επιστρέφει στο σπίτι του και βρίσκει την γυναίκα του να κάθεται με τον ξένο. Η γυναίκα του τον πληροφορεί ότι απλώς του προσφέρει φιλοξενία!!! Για τους ίδιους λόγους που συμβαίνει και σήμερα και στις καλλίτερες οικογένειες, οι δυο άνδρες πιάνονται στα χέρια..... .....Επειδή όμως είναι νύχτα και ο νόμος της φιλοξενίας έτσι το επιβάλλει, αποφασίζει να του παραχωρήσει προσωρινά την καθιερωμένη φιλοξενία αλλά και να αναμετρηθούν μέχρι θανάτου το επόμενο πρωί. ... Ο Wehwalt βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας. Μόνος και άοπλος στο σπίτι του εχθρού του, περιμένει τα χαράματα την άνιση μονομαχία. Μην μπορώντας να κλείσει μάτι όλη νύχτα και καθώς συλλογιζόταν τι να κάνει, μία λάμψη απ' τη φωτιά φωτίζει τον κορμό ενός δένδρου. Βλέπει τη γυαλιστερή λαβή ενός σπαθιού και θυμάται μία παλιά υπόσχεση του πατέρα του πως όταν θα βρισκόταν σε κατάσταση απόλυτης ανάγκης, αυτός θα του είχε κρατημένο ένα σωτήριο σπαθί. Εκείνη την στιγμή, εμφανίζεται η Sieglinde μέσα από το πηχτό σκοτάδι και του διηγείται ότι την ημέρα του γάμου της εμφανίστηκε ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος σφήνωσε ένα σπαθί στον κορμό του δέντρου που είναι στο κέντρο του δωματίου. Όλοι προσπάθησαν να το αποσπάσουν αλλά ούτε ο Hunding μπόρεσε να βγάλει το σπαθί από το δέντρο. Ο μυστηριώδης γέρος έφυγε γελώντας τρανταχτά. Έκτοτε, όποιος και αν το προσπάθησε, κανείς δεν μπόρεσε να κάνει το σπαθί δικό του. Γι' αυτό και έμεινε μέχρι τώρα βαθιά χωμένο στον κορμό του δέντρου. Λέγοντας αυτά, η Sieglinde εκφράζει την επιθυμία της να είναι ο Wehwalt αυτός που θα μπορέσει να τραβήξει το σπαθί και να τη σώσει.. αυτός εκφράζει την αγάπη του γι' αυτήν και εκείνη του το ανταποδίδει..., και της υπόσχεται πως αφού αφαιρέσει το σπαθί θα την παντρευτεί και θα τη σώσει από τον βάναυσο άντρα της. Η Sieglinde εκείνη την στιγμή συνειδητοποιεί ότι οι δυο τους μοιάζουν πολύ και τότε αποκαλεί τον Wehwalt με το πραγματικό του όνομα: Siegmund. O Siegmund τραβάει εύκολα το σπαθί και η Sieglinde του λέει ότι είναι η δίδυμη αδελφή του, παιδιά ενός κοινού πατέρα.... αρπάζει με πάθος την αδελφή του και εγκαταλείπουν και οι δυο το σπίτι του Hunding, ενώ ξημερώνει η επόμενη μέρα... η συνέχεια στο Μπάιρόιτ!!! Συγνωμη απο τους οπαδους του Βάγκνερ που ξέρουν την υπόθεση καλύτερα απο εμένα.

ο ποταμός Lech

Μετά απο τόση όπερα του Βάγκνερ... συνεχίζουμε για το Fuessen, εκεί όπου πάλι αυτός ο μπαγασας βασιλιάς (Λουδοβίκος Β) έφτιαχνε ταυτόχρονα με το Linderhof ενα δεύτερο παλάτι που έμεινε στην ιστορία ως Νeuschwanstein. Λίγο πριν απο το Fuessen (σύνορα με την αυστρία) συναντήσαμε τους καταρράκτες και το φαράγγι του ποταμού Lech, που θεωρείται εθνικός δρυμός και μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Πριν 12000 χρόνια υπήρχε εδω ο παγετώνας Lech.... που η ροη των υδάτων του δημιούργησε ένα διάδρομο που έγινε τελικά ένα φαράγγι. Στα λατινικά, αυτή η ροή-διάδρομος λέγεται Fauces εξ ού Fuessen.... .

Το περίφημο Neuschwanstein στο Fuessen της Βαυαρίας. H επίσκεψη σε αυτό το μυθικό παλάτι απαιτεί κράτηση τουλάχιστον δυο εβδομάδων και βρίσκεται χωμένο, σαν άλλη αετοφωλιά, μέσα σε βραχώδη και πανίψυλα βουνα στους πρόποδες των άλπεων.

H Wieskirche στο Steingaden, είναι ένα μικρό χωριό, ελάχιστα γνωστό στους τουρίστες. Εδώ, βρίσκεται η εκκλησία του Wies (με προστάτη τον Άγιο Ιωσήφ της καθολικής εκκλησίας) η διακόσμηση της οποίας (κυρίως το ιερό) είναι ένας χαρακτηριστικός τύπος αρχιτεκτονικής Barock. Αυτό το είδος της αρχιτεκτονικής εμφανίζεται στις αρχές του 17ου αιώνα στην Ιταλία και γρήγορα εξαπλώνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Χρησιμοποιεί μια θεατρική και επιδεικτική έκφραση, δίνοντας έμφαση στο θρίαμβο της απολυταρχικής εξουσίας και της εκκλησίας. Χαρακτηρίζεται από την άφθονη και υπερβολική χρήση των υλικών, παιχνιδιών σκιάς και φωτός, καθώς και χρώματος.Μετα απο 350 χλμ τουριστικής οδήγησης και ξενάγησης καταλήγουμε στο Murnau όπου γίνεται το νυκτερινό φεστιβαλ τέχνης προς τιμή του Kadinsky. Έχουμε δυο επιλογές: Weisbier και dunkles Weisbier.... μμμ και οι δυο ειναι γευστικές!

Το σώμα του φτερωτού αλόγου αποτελείται απο ένα "αραχνούφαντο" αλουμινένιο κάλυμμα, ελάχιστα στηριγμένο σε εσωτερικά υποστηρίγματα. Φωτίζεται απο μια λάμπα λευκού LED και εκτίθεται στο Schlossmuseaum της πόλης.

Βραδιά Τέχνης στο Murnau της Βαυαρίας. Στην πόλη που έζησε ο Wassily Kandinsky, συνδημιουργός του συμβολικού ρεύματος Blue Rose (Σχολή της Μόσχας), Για τον Καντίνσκι, όλες οι μορφές τέχνης προσέγγιζαν το αφηρημένο. Το κίνημα του Γαλάζιου Καβαλάρη (blue rider) ήταν για τον Καντίνσκι κάτι ευρύτερο από ένα κίνημα στη ζωγραφική, φιλοδοξώντας να αποτελέσει έκκληση για μία πνευματική αναγέννηση σε όλες τις μορφές της τέχνης. Αυτή η φιλοδοξία του πραγματοποιήθηκε, κατά πολλούς, εδω στο Murnau που καθε χρονιά στις 2 Οκτωβρίου υπάρχει ένα νυχτερινό φεστιβαλ... για χάρη του!! Ο Kandinsky γεννήθηκε το 1866 στη Μόσχα. Είκοσι χρονων σπουδάζει νομικά, εθνολογία και πολιτική οικονομία. Στα τριάντα του αποφασίζει να γίνει καλλιτέχνης και φεύγει για το Μόναχο. Περνα δημιουργικά χρόνια στο Μόναχο και στο Μούρναου αλλά εγκαταλείπει τη Γερμανια όταν ξεσπά ο Α παγκόσμιος Πόλεμος. Γυρίζει στη Μόσχα και ασχολείται με νέες καλιτεχνικές τάσεις, όπου εκλέγεται καθηγητής στο πανεπιστήμιο (1920). Επιστρέφει στη γερμανια, στη Βαιμάρη όπου διδάσκει στη Σχολή του Bauhaus μαζί με τους Feininger, Klee, Gropius και Moholy-Nagy (πρωτοπόρος της κινητικής τέχνης του φωτός). Το 1926 δημοσιεύει τη θεωρία του περί "γραμμών και σημείων των επιφανειών". Η εποχή δονείται απο πολιτικά γεγονότα και φεύγει (1933) για το Παρίσι. Το 1937, εποχή ναζισμού, 57 έργα του στα γερμανικά μουσεία θεωρούνται ως "εκφυλισμένα" κατάσχονται και πουλούνται στο εξωτερικό. Σε ηλικία 78 ετών πεθαίνει σε προάστειο των Παρισίων.