Ταίναρο (the southest point of the balkan peninsula)

Στην άκρη της Ευρώπης θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι βρίσκεται το ακρωτήριο Ταίναρο και να κάνει παράλληλους συνειρμούς με το ακρωτήριο στην άκρη του κόσμου. Και επειδή σε εμας τους Έλληνες αρέσουν οι μύθοι, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το Ταίναρο είναι το ακρότατο νότιο σημείο της ηπειρωτικής Ευρώπης, γεγονός που δεν ισχύει για τους εξής γεωγραφικούς λόγους:

• το Ταίναρο βρίσκεται σε 36° 23' 10.34" Ν
• ο βράχος του Γιβραλτάρ 36° 6' 40'' Ν
• το Isla de las Palomas της ισπανίας 36° 0' 5.8" Ν

και συνεπώς αλλού είναι το ακρότατο σημείο της Ευρώπης. Βεβαίως εξαιρούμε τα νησιά, έτσι χάνει η Γαύδος (34° 48' 7.8" Ν) τα ... πρωτεία. 

Όπως όμως και να το κάνεις, αυτη η περιοχή της νότιας Πελοποννήσου παρουσιάζει ιδιαίτερη μελέτη καθότι συνδυάζει την πέτρα, που το καλοκαίρι την λειώνει το λιοπύρι, με την αγριότητα της φύσης, της ταραγμένης θάλασσσας και των ανεμοδαρμένων ορθοπλαγιών.

Απο την Καλαμάτα αρχίζει ένας επαρχιακός δρόμος, που μετά απο πολλά χιλιόμετρα και ώρα καταλήγει στην Κοκκινόγεια, που ειναι η τελευταία τοποθεσία. Εκεί, υπάρχουν κάποιες παράνομες παράγκες και μια πινακίδα που αναγράφει Ταινάρειος Ποσειδώνας, Υπνομαντείο και πρός ακρωτήρι Ταίναρο.

Η περιοχή συνιστάται για μύθους και έπαρση της φαντασίας. Αυτός είναι και ο λόγος που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θεώρησαν το ακρωτήρι ως την πύλη του Άδη, χωρίς να μας εξηγήσουν αν πρόκειται για είσοδο ή έξοδο (όπως αργότερα η μεταφυσική μαζί με τη βιοτεχνολογία υποστήριζαν τις περιπτώσεις των νεκραναστάσεων).

Ατενίζοντας, απο το Ταίναρο τη Μεσόγειο θάλασσα, απολαμβανεις το δεξαμενόπλοια που πηγαινοέρχονται, τα κύματα να κροταλίζουν στα βραχια, ενώ αφήνεις τη φαντασία σου να σκεφτεί ότι 500 χλμ πιο νότια είναι η πόλη Derna της Λιβύης, όνομα που προέρχεται ενδεχομένως απο την εποχή του Πτολεμαίου, αλλά και απο ισλαμική ρίζα Derneh.

Η περιοχή έχει πολύ ενέργεια και αν εισαι καλός δέκτης το αντιλαμβάνεσαι. Ο βράχος, μαζί με τον κυματισμό της θάλασσας προσδίδουν μια ενεργειακή ατμόσφαιρα, που σε περιβάλλει και γεμίζει το εσωτερικό σου ον. Δεν ειναι τυχαίο ότι στην περιοχή υπήρχε το υπνομαντείο και ένα υπέροχο ψηφιδωτό δάπεδο από τα ρωμαϊκά λουτρά, που ήταν μέρος του αρχαίου υπνομαντείου-ονειρομαντείου του Ταινάρου. Αυτό το ψηφιδωτό σώζεται σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση, περιμαντρωμένο σαν ένα μαντρί.

Στο διαδίκτυο υπάρχουν απίθανες ιστορίες για την περιοχή, ιστορίες που περιέχουν έντονα τα σημάδια του μύθου, αναμειγμένα με παραδόσεις και ιστορίες για να κάθονται τα παιδιά φρονιμα και να τρωνε το φαγητό τους. Ομολογώ όμως, ότι πολλές απο αυτές τις περιγραφές μυθοπλασίας είναι το καλίτερο φάρμακο χαλάρωσης και διεξόδου απο την καθημερινότητα.

Απο το χώρο στάθμευσης ξεκινά ένα πολύ καλά διατηρημένο μονοπάτι, 2.1 χλμ όπου σε 30-40 λεπτά φτάνεις στο φάρο. Η διαδρομή διασχίζει την πλαγιά ενός λόφου, ενω στα βαθος τα κύματα λυσσομανούν πάνω στα βραχια. Ναι.. ειναι μια υπέροχη μικρή διαδρομή και τη συνιστω σε όλους να την γευτούν.

Πλησιάζοντας, ο φάρος αποκαλύπτεται σιγα-σιγά. Στην αρχή, μόνο η κορυφή του με το μεγάλο φανό, που σε μια τεχνολογία που είχε ο ανακαλύψει ο Fresnel, πολλά χρόνια πριν, είχε σώσει πολλούς ναυτικούς με το να τούς δείχνει τα επικύνδυνα βράχια. Οι ελληνικοί φάροι ανήκουν στο πολεμικό ναυτικό, είναι καταγεγραμένοι, ενώ κυκλοφορούν και ενδιαφέροντα λευκώματα με την ιστορία τους.

Ο κάθε φάρος είναι ένα κτίσμα ισχυρής κατασκευής, για να αντέχει σε όλες τις καιρικές συνθήκες και εποχές. Για αυτό το λόγο χρησιμοποιείται συνειρμικά σε φιλοσοφικές δοξασίες ως μια διδαχή, ένας θεσμός με ισχυρό πνευματικό και ψυχικό υπόβαθρο. Όπως κάθε φάρος αντανακλά το φως του για να το βλέπουν οι ναυτικοί, έτσι και ο πνευματισμός αντανακλά τη γνώση που εμπεριέχει και που αναζητά ο μηυμένος. Ο φάρος του Ταίναρου κατασκευάστηκε από τους Γάλλους (1882) και λειτούργησε για πρώτη φορά το 1887. Έχει ύψος 16 μέτρων και αριθμεί το νούμερο 2320 των ελληνικών φάρων. Η τελευταία του ανακαίνιση έγινε το 2007, ευτυχώς πριν απο την κρίση!!

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα το ακρωτήριο είναι γνωστό με διάφορα ονόματα, όπως: ο Ταίναρος, ο κάβο-Μεταπάς και ο Βραχίων της Μάνης. Όλη η περιοχή είναι μια χερσονίδα που ξεκινά απο τον Ταύγετο και τερματίζει σε αυτό το σημείο.

Το Μαρμάρι Μάνης

Όλη η γύρω περιοχή είναι βραχώδης και αποτελείται απο μικρούς ορμίσκους, ειδιλιακούς σήμερα, αλλά πολεμικά καταφύγια των πλοίων σε εποχές συρράξεων. Ένας όρμος πολύ γνωστός είναι στα ανατολικά το Πόρτο Κάγιο και δυτικά το Μαρμάρι, ένας μεσαιωνικός οικισμός με μια αμμώδη παραλία και ελάχιστα σπίτια. Έχει λιθόκτιστα μονοπάτια, το ένα οδηγεί περίπου στην Κοκκινόγεια και το άλλο συναντα το δρόμο προς το Παλιρός. Άλλωστε, τα μονοπάτια ήταν η μοναδική προσβάσιμη οδο απο τον έναν οικισμό στον άλλον πριν 100 περίπου χρόνια (τα πλεούμενα ήταν η δεύτερη επιλογή).

Βάθια, ο μεσαιωνικός οικισμός

Ακολουθώντας το δρόμο της επιστροφής διερχόμαστε μέσα απο πέτρα και χαμηλή βλάστηση. Δένδρα υπάρχουν ελάχιστα ή μάλλον κανένα και όμως το τοπίο είναι εκπληκτικό. Μέσα σε αυτό το σεληνιακό τοπίο υψώνοντα μεσαιωνικοί πύργοι, που θυμίζουν κάποιες άλλες εποχές. Μερικοί είναι καλοδιατηρημένοι, χάριν των οικοδεσπότων τους, που στην πλειονότητα είναι συνταξιούχοι γερμανοί, αποφασισμένοι να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ατενίζοντας τη θάλασσα και το μοναδικό τοπίο της περιοχής. Ακολουθούν ένα είδος διαλογισμού φύσης και ηρεμίας που τους παρέχει απλόχερα η περιοχή.

Η Βάθια είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα πύργων υψηλής αρχιτεκτονικής και παράλληλα ένα δείγμα αναποτελεσματικού κράτους: πριν κάποιες δεκαετίες, ο ΕΟΤ είχε ανακαινίσει πολλούς πύργους της περιοχής αναδεικνύοντας τον οικισμό της Βάθιας ως εξαιρετικό παράδειγμα τουριστικού ενδιαφέροντος. Όλο αυτό το σκηνικό ανετράπει στην εποχή της κρίσης αφήνοντας τους πέτρινους τοιχους να ρημάζουν στο αγέρι και στην αμέλεια των υπευθύνων!! Σήμερα, ο οικισμός μοιαζει σαν ένα πέτρινο φάντασμα, ετοιμο να σε συνθλίψει. Όμως μια μικρή βόλτα στο ερειπωμενο τοπίο αξίζει τον κόπο, με προσοχή όμως μήπως σε καταπλακώσει κάποιος τοίχος!!

 

Ο επαρχιακός δρόμος συνεχίζει στο υψίπεδο Κυπάρισσος και Άλικα πλησιάζοντας τον παραθαλάσσιο Γερμολιμένα. Φθανοντας εκεί μας κάνουν εντύπωση οι ταβερνούλες με τη μαρίδα και τα ψαρικά, η παραλία με τα ζεστα νερά και η απέναντι απότομη πλαγια, που σχηματίζει στο άκρο της τον Κάβο Γρόσσο. Πρόκειται για ένα υψίπεδο, πάνω στο οποίο ήταν χτισμένη η ακρόπολις της αρχαίας Ιππόλας, γι' αυτό κι οι ντόπιοι τ' ονομάζουν Άνω Πούλα (Άνω Ιππόλα), όπου και ο περίβλεπτος ναός της Ιππολαΐτιδος Αθηνάς, όπως τον περιγράφει ο Παυσανίας. Εντύπωση κάνει μία προεξάρχουσα λίθινη κατασκευή να ανεβαίνει την πλαγιά σαν ένα απότομο μονοπάτι.

Kyrimai Hotel...

... στο Γερολιμένα

Οίτιλο με τη μεγαλη παραλία του

Φραγκοσυκιές και στο βάθος το Οίτιλο

Στροφές και ευθείες συνθέτουν το δρομολόγιο της επιστροφής. Περναμε μέσα απο άψυχους οικισμούς, σπάνια να δούμε κάποιον χωρικό στο δρόμο, ακόμη και όταν προσεγγίζουμε την Αρεόπολη, το Λιμένι και το Οίτιλο. Ο δρόμος το ίδιο αποκαλυπτικός, με τις φιδίσιες στροφές και τις ανηφόρες του. 

Πριν φτάσουμε στην Καρδαμύλη, συναντάμε την παραλία του φονιά, που βρίσκεται στην απόληξη του ομώνυμου φαραγγιού και είναι η περισσότερο ονομαστή της περιοχής. Άγρια ομορφιά, βότσαλα, ένας τεράστιος βράχος μέσα στη θάλασσα είτε για σκιά είτε για σκαρφάλωμα. Βαθειά νερά, βαθύ μπλέ, προσοχή όμως όταν φυσάει από τα Δυτικά γιατί το όνομα της παραλίας θα φαντάζει κάπως ρεαλιστικό.

Η Στούπα είναι περισσότερο ονομαστη για τους κατοίκους της, που προέρχονται από όλα τα μέρη του βορρά, προσδίδοντας σε αυτό το καλαματιανό-λακωνικό-μανιάτικο τοπίο μια γεύση απο schnitzel, sauerkraut και wurst!!! Στις τοπικές εκλογές πάντα βγαίνει γερμανός δήμαρχος!!! Την περιοχή είχαμε επισκεφτει και πέρσι με όμορφες αναμνήσεις σπηλαιολογικού και ορειβατικού ενδιαφέροντος.

Στην Καρδαμύλη υπάρχει πολυκοσμία λόγω του ετήσιου ορεινού τρεξίματος. Με ή χωρίς τη σχετική οργάνωση, η Καρδαμύλη είναι ένα όμορφο χωριουδακι που καλώς ή κακώς δέθηκε με τουριστικές υποδομές. Απολαύσαμε ένα έντονο ΣΒΚ με εναλλαγές καιρικών συνθηκών και τοπίων, ενώ η διάθεσή μας παρέμενε πάντα σταθερή και σε ψηλό βαθμό ενεργειακή!! Ίσως γιατί η παρέα έδεσε!!